Zaman nede çabuk geçiyor. Yok ederek, geçmişle olan bağlari. Dur inecek vardi, diyemiyorsunuz. İnadina taşiyor sizi durmadan geleceğe. Bir mola yerinde dönüyorsunuz, o güzelim anlara. Şimdilerde kimse bilmez, bizim kuşakta ise tatli anilarin yumaği. Nasilda dönüp duruyorlar, beynimde anilar, yaz beni , yaz beni deyi... Dayanamiyorsunuz cazibesine, siyah beyaz resimlerin...
Kağni pazari, saman pazari, at pazari, ot pazari, kazancilar, düvenönü, keçikapi, amele pazari Şimdiki kuşak doğal olarak habersiz, kağnidan, samandan, kazandan, ottan, düvenden, keçiden... Ne güzel günlerdi diyeceğim geliyor geçmişe, ama bilgisayarimin başinda okuyorum bu masallari, kendimle çelişerek ! Kana kana iç, bardaği beş kuruş diyen su saticilari, deve dişi şemşamer diye koroya katilan ayçiçeği saticilari, gazeteler kolunda, birazda görme özürlü gazeteci el yordamiyla dağitiyor tüm gazeteleri büyük bir şevkle.
Boş araba abi taşiyalim mi diye yaklaşiyor on üç yaşinda bir çocuk, dört tekerlekli arabasiyla.. Patlican “Yamila” diye geçiyor bir seyyar satici yaninizdan. Boyayalim abi, badem yağli bol cilali diyen bir erkek çocuğu.... Sepet kolunda yaşlica bir satici geçiyor taze yumurta diye.... Kayseri’nin dillere destan saticisi geçiyor, bütün görkemiyle ses tonuyla; “ Koyun ayaği var, kelle var” bizim kuşaktan bunu bilmeyen bir kişi yoktur. Futbolla tanişan çocukluğumuz. Çaman ekmek yirmi beş kuruş diyen saticilar. “Neni” yaşiyor mu bilmiyorum, Ermeni Asilli Kayseri Spor amigosu. Tüm sanatsal faaliyetlerde, organizelerde adi geçen.
Çamani bilir misiniz bilmem, Kayseri’ye özgü yoksul katiği.- Pastirmanin da koruma malzemesini, diş sivasini oluşturuyor.- Şimdilerde o da sosyeteleşti. Beylerin , akşamcilarin masasini şenlendiriyor. Kayseri Kalesinin o görkemli halinde, sebze meyve pazari. Kayserimize özgü seçemezsin, elini vuramazsin, şansina ne gelirse hesabiyla. Ne yazik ki eve geldiğinizde yarisi çürük zerzevat. Pastirmamiz, sucuğumuz meşhur bilirsiniz. Ama bu meşhurluğu Afyon kapmak üzere haberiniz olsun hey hemşehrilerim... Mantimizin tadina doyum olmaz. Bir kaşiğa kirk manti siğmiyorsa, bu Kayseri Mantisi olamaz. Bunlardan haberiniz olsun. Kayserimize özgü bir çok Kayserili fikrasi anlatilir. Bazilari uydurmadir. Bunu bilesiniz.
Ben size bir iki tane gerçeğini anlatayim:
Kayserili’nin biri askere gider. Askerde komutanlari, okur yazar olanlar iki adim ileri çiksin der. Bizim okur yazar olmayan Kayserili de iki adim ileri çikar. Komutan ileri çikanlardan sirasiyla tahsillerini sormaya başlar. Sira bizim Kayseriliye gelir.”Senin tahsilin nedir evladim “der komutan. Bizim Kayserili, kendinden emin: “ Okur yazarliğim yok ama Kayseriliyim , komutanim” der.
Bir de Kayserimize özgü bir gelenekten bahsetmek istiyorum.
Kayserili anlayişinin temelini ticaret oluşturur. Çocuklarin ticari dehasi küçük yaşlar da belirlenir. Bundan Adam olmaz demişlerse hemen onu okutmanin yollarini araştirirlar ve okuturlar. Memleketin başina siyasetçi yaparlar!!!
Erciyes’imizi unutmayin çok güzel bakar bize, selamlarini esirgemez.. Kari eksik olmaz yaz kiş. Zaten kari erirse yazin, kiyamet kopmuş demektir. Selçuklu eserlerini, Selçuklular tarafindan, Gevher Nesibe adina kurulmuş ilk hastaneyi görmek isterseniz, Kayseri’ye gitmeniz gerekli. Mimar Sinan’in doğduğu köyü, eserlerini, tarihi kalesini, kümbetleri görmek için Kayseri’de olmaniz gerekli. Kayseri’ye ticari anlayişi getiren tarihi anlayişin merkezi, Kültepe, Kaniş Karum’u mutlaka görmelisiniz.
Ah ! çocukluğumun kenti şimdi senden uzaklardayim. İşe yaramayanlardanim. Becerebiliyorsam blog yaziyorum kendimce...Bir nostalji havasinda türkülerin söyleniyor şimdi belleğimde: “Gesi Bağlarinda dolaniyorum, Yarim İstanbul’u mesken mi tuttun diyor bir yandan ve inceden inceden süpürgesi yoncadan diye bir Türkü duyuyorum.
Sana selamlarimi yolluyorum, çocukluğumun kenti...

ogunleri gorseydik nasildi o seneler

güzelmiş o zamanlar hareketliymiş ama eski güzellikler artik yok gibi