Şöyle bir öykü var;

Hamile bir kadinin karninda iki bebek konuşuyor, biri imanli diğeri imanli değil.

Biri diğerine soruyor: Sen hayata inaniyor musun?

İmanli: Tabiki, doğumdan sonra bir hayat olduğunu herkes biliyor... Biz buradayiz çünkü ilerde (doğumdan sonra) olacaklara hazir olmaliyiz, güçleniyoruz.

İmanli olmayan: Bunlarin hepsi saçmalik! Doğumdan sonra hayat falan yok!... Yani doğumdan sonraki hayati düşünebiliyor musun? Nasil bir hayat olabilir ki?

İmanli: Herşeyi tam ayrintilariyla bilmiyorum ama orada işik, sevinç olacak. Mesela kendi ağzimizla yemek yiyebileceğiz.

İmanli olmayan: Bu çok komik! Bizim kendi göbek bağimiz var, onun sayesinde besleniyoruz ve oradan hiç kimse geri gelmedi! Doğumdan sonra hayat bitiyor!

İmanli: Hayir! Ben doğumdan sonraki hayatin tam olarak nasil olduğunu bilmiyorum ama şunu biliyorum ki, doğumdan sonra anneyi göreceğiz ve o bizimle ilgilenecek.

İmanli olmayan: Anneye mi? Sen anneye mi inaniyorsun? Nerede o?

İmanli: O heryerde, o bizim etrafimizda, onun sayesinde biz yaşiyoruz. Onsuz biz hiçiz.

İmanli olmayan: Tam bir saçmalik! Ben anne falan görmedim, belli ki yok!

İmanli: Ben buna katilmiyorum! Çünkü etrafta sessizlik olduğunda onun şarki söylediğini duyabiliriz ve bizi okşadiğini hissedebiliriz. Ben inaniyorum ki bizim gerçek hayatimiz doğumdan sonra başlayacak.

Kaynak: http://www.dailymotion.com/video/xkqjw2_...shortfilms

Ahiretin icin ne yaptin?

Alıntı: Allahuteala hazretleri bütün ruhlari yaratipta huzurunda topladiğinda ( Hz. Adem'den kiyamete kadar gelecek son kişinin ruhuna kadar ) soruyor : "Elestü birabbikum" yani " Ben sizin Rabbinizmiyim ?" Ruhlardan hiçbir ses gelmiyor. Tekrar soruyor Rabbimiz " Ben sizin Rabbinizmiyim ?" yine ses yok. Çünkü bu sorunun cevabini bilmiyoruz. Üçüncü kez sorulunca bu soru derinlerden bir ses geliyor "BELA" yani "EVET". Bu sesin üzerine bütün ruhlar hep bir ağizdan "BELA-EVET" diyor ve o anda Rabbimize teslim oluyor müslüman oluyoruz. "GALU BELA" türkçe karşiliğinda "EVET DEDİLER" demektir. İşte biz de daha beden giydirilmeden EVET diyerek Rabbimizi kabul etmiş ve BELA dediğimiz günden itibaren müslüman olmuşuzdur. Peki o derinden gelen ses kimin sesiydi ? Kim bize yol gösterici oldu da Rabbimizi kabul etmemize vesile oldu ? İşte o ses Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz'in sesiydi. Onun içindir ki Allahuteala bir hadis-i kudside şöyle buyurmuştur : "Levlake levlake lema halagtul eflak" "Habibim sen olmasaydin ben zerreyi dahi yaratmazdim". Eğer Efendimiz (s.a.v.) o sözü bize söylemeseydi bizim şu an müslüman olmamiz bir kenara Allahuteala bize beden giydirmeyecek ve kendisine kul olma şerefine erişemeyecektir. Burda Rasul-i Ekrem (a.s.) Efendimiz'e ne kadar teşekkür etsek ne kadar ona saygi ve sevgimizi ifade etmeye kalkişsakta sizde hak verirsinizki yetersiz kalacaktir. Bize düşen Allahuteala'ya sonsuz hamd ve şükür, Efendimize 'de (s.a.v) vefa borcumuzu ödemektir.

Sevgili Peygamberimiz,"her doğan çocuk İslam fitrati üzerine doğar.Ancak anne-babasi onu ya Yahudileştirir ya Hristiyanlaştirir yada Mecusileştirir (Yani hangi dinden iseler çocuğu da o dine çevirirler)" buyurmuştur

Kendi yorumum : Yazi (hikaye her neyse) vermek istediği mesaji yanliş benzetmeyle yapmiştir ki ALLAH muhafaza resmen anneyi,ALLAH'a şirk koşturmuşlar..

Bütün ruhlar,Galu Belada ALLAH'i Rab bilip iman etmişlerdir.Sevgili Peygamberimizin buyurduğu üzere her canli İslam fitrati üzere doğmaktadir.Anne karninda imansizlik gibi bir durum söz konusu olabilir mi ?ALLAH'in var olduğunu göstermek için çok daha güzel örnekler sunulabilirdi

Demek istediğini anladim Murat abi ama burda anneyi İlahlaştirmaktan ziyade mesaji uygun vermek için bi teşbih yapişmiş. Teşbihte hata olmuş ama mesajin nasil alindiği önemli değilmi?? Bence çok ince bi mesaj var hikayede. yoksa tabikide bütün bebekler müslüman doğar.